شرّ رفیق بد دو گونه ظاهر می شود:

1– در وجود دوستی که، علناً مرتکب معصیت شود.

2– در وجود دوست به ظاهر مؤمن و در باطن وسوسه انگیز و منافق.

آن یکی چون لاشه ي مرداری است که در میان برکه ای افتاده است و خصوصیات آب زلالش را در دم دگرگون کرده باشد. اینگونه دوستان گرچه اثر سوء دارند، ولی خوشبختانه شناخت آنان آسان است.

اما، آن دوستانی که اثر سوء بسیار دارند و شناختشان بسیار مشکل است، کسانی هستند که به هزار افسون مؤمنین را گمراه می کنند و هر یک را به گونه ای می فریبند. سپاهی را با مطرح کردن نارسائیها و مشکلات و فرمانده را به غرور و تکبّر، به سوی خود فرا می خوانند. اینان کسانی هستند که با توجیهات عجیب و برخوردهای سیاسی، در قالب کلماتی زیبا، جذّاب و ظاهراً از روی دلسوزی برای اسلام و انقلاب و سپاه، اهداف شوم خود را القاء می کنند. اینان دزدانی هستند که کالا را با چراغ می گزینند و آنگاه می برند.

«دزد جاهل گر يکی ابریق برد                دزد عالِم دفتر تحقیق برد»

خداوند تعالی این دغل دوستان را نصیب نکند.